Voor onze 3e blog over het échte leven met haken én breien hadden wij vooraf contact met Tiny. Zij stuurde ons een berichtje.. Binnen een paar weken hadden we een afspraak voor een telefonisch interview want we woonden iets  te ver van elkaar vandaan. Veel plezier met het lezen over het échte leven van Tiny met haken! 

In het kort wie ben je?

Ik ben Tiny Bartholomee-Moonen, 67 jaar en ik ben geboren in het zuidelijkste puntje van Zuid-Limburg, in Klimmen. Wij hebben echt rondgezworven door Nederland. In 1974 trouwde ik, op mijn verjaardag, in Utrecht. We woonden toen op een etage, beide nog studerend. Mijn man deed de lerarenopleiding en ik zat op wat nu de Pabo is. Ik vond een baan in Eindhoven, dus we verhuisden naar Valkenswaard. Ik heb mijn hele leven gewerkt als docent in het  voortgezet onderwijs. 

Mijn man studeerde later af en kreeg een baan in Hoorn. We dachten dat dit tijdelijk zou zijn maar het werd 38 jaar! Ondertussen kregen we 3 gezonde kinderen. Na ons vervroegd pensioen, in 2015 op m’n 60ste, verhuisden we naar Renkum (in de buurt van Arnhem), zodat we makkelijk naar alle kinderen toe konden.  Hier wilden wij samen oud worden. Maar helaas kwam daar onverwacht een einde aan toen mijn man plotseling vorig jaar overleed. Nu ben ik bezig te verhuizen naar Amersfoort waar mijn nieuwe leven gaat beginnen.

Wie heeft jou het ambacht geleerd? Hoe oud was je toen? 

Mijn grootmoeder, mijn moeder en indirect op school. Ik was ongeveer 10 jaar. Men vond dat je als meisje handig moest zijn met naald en draad. Dus knopen kunnen aan-naaien, breien, borduren, de naaimachine kunnen bedienen. Ik ben enig kind dus ook het enige kleinkind. Er was dus genoeg tijd om mij van alles bij te brengen maar ik vond het helemaal niet leuk…

Wij moesten een vierkant proeflapje in recht en av breien, dit lapje is nooit afgekomen. Of een borduurlapje … het lukte me gewoon niet. Ik zat dan thuis in de leuningstoel, beetje verveeld. Zei mijn vader; lukt t? Nou nee dus! Die onafgemaakte handwerkjes zijn bij mijn moeder terecht gekomen, zij heeft ze afgemaakt en die toen bewaard. Later heeft zij er 2 hele leuke pannenlappen van gemaakt voor mijn huwelijk.

Na mijn huwelijk pakte ik toch het haken op omdat ik veel reisde met de trein.. Wij hadden weinig geld dus met restjes of met de wol die ik van mn moeder kreeg haakte ik kleding, bikini’s etc. Uiteindelijk werd ik toch behept met het handwerk-virus, vooral voor de kinderen, spreien, randjes, kleding, noem maar op. Je wilde wat te doen hebben ‘s-avonds terwijl mijn man nog studeerde.

Voor wie creëerde jij in het verleden en heden?

Voor anderen, voor mijzelf, het heeft veel meer betekenis, restjes deken voor vereniging.

Mn kinderen mogen zelf uitkiezen wat ze mooi vinden, dan maak ik dat. Ik heb voor alle kleinkinderen een deken gemaakt, mijn jongste dochter wil nu de laatste deken zelf haken, en dat raakt me nog dieper. Ik heb haar meer op weg geholpen.

Heeft het haken/breien je geholpen in bepaalde periodes?

Toen ik aan de beterende hand was tijdens een burnout heeft het handwerken mij zeker geholpen. In 2016 ben ik aan mijn eerste mystery blanket begonnen, daar heb ik veel aan gehad en veel van geleerd; het was een enorme uitdaging. Uiteindelijk is mijn man ermee opgebaard en heb ik de mystery blanket samen met hem begraven. Een nieuwe start, een nieuwe blanket, alleen gaat dat nu iets moeilijker door het verdriet. Met verdriet is het anders, ik heb minder de concentratie om het handwerken weer op te pakken. Nu met de kleinkinderen wil ik het graag weer oppakken straks na de verhuizing. Ik heb 5 kleinkinderen en eentje onderweg; dat zijn mijn gouden randjes en de mooie herinneringen. Die zie je terug in je kinderen en kleinkinderen niet alleen in uiterlijkheden maar ook in de inborst.

Door wat/wie/welke bladen wordt je geïnspireerd? Waar kijk je voor inspiratie? Wie volg je op social media

Ik kijk vooral op Pinterest, bladen minder. De boeken van Lana Grossa zijn mooi.

Wil je verder nog iets vertellen? Leuke anekdote? Gevleugelde uitspraak?

3 x lol van dezelfde bol! Tja wie kent het niet…uithalen totdat je het echt helemaal goed hebt, op deze manier heb je meer dan 1 keer lol van je bol.

Breien vind ik saaier, haken is voor mij meer creatief, ook borduren, ik hou wel van een uitdaging. In een opwelling ben ik meegeweest met een haakweekend op een boot in Rotterdam; brioche leren haken.

Dit was het verhaal van Tiny. We hopen dat je het leuk vond om te lezen. Wij zijn zeker geïnspireerd door de positieve houding van Tiny, wat een kranige vrouw! Vanuit deze plek willen wij Tiny heel hartelijk bedanken voor het fijne gesprek en haar openheid. Tevens willen wij haar heel veel succes en sterkte wensen met de verhuizing. We hopen dat ze straks weer haar volledige zin terugkrijgt in het handwerken.

Hoe is deze blog ontstaan? We zijn op dit idee gekomen door het boek van Loretta Napoleoni ‘De Kracht van Breien’. In haar boek beschrijft ze hoe breien haar de rust en afleiding heeft gegeven die ze nodig had tijdens haar scheiding en tegelijkertijd kun je mooie persoonlijke verhalen lezen over hoe belangrijk breisters geweest zijn bijvoorbeeld tijdens oorlogen. Hoe vreemd ook, toch een heel actueel onderwerp vandaag de dag. Wij zijn geïnspireerd door haar initiatief en wij weten zeker dat er in ons eigen landje ook heel veel bijzondere en ontroerende verhalen te vinden zijn. Dus naast onze eigen verhalen zoeken wij haak(st)ers en brei(st)ers die hun verhaal willen vertellen; wie heeft jou het ambacht geleerd, voor wie creëer jij en hoe heeft het je geholpen door bijzondere periodes in je leven.